Wonderland <3

Na polanie pełnej złocistego słońca mieści się niewielki otwór lekko zakopany pod ziemię. Wejście jest ozdobione kilkoma kwiatami. Są to akurat fiołki - ulubione rośliny panny Ambre, która jest obecnie lokatorką tego jakże niezwykłego i zachęcającego lokum. Wewnątrz, przekroczywszy próg, dostrzec można podłoże porośnięte miękkim, wyłożonym niby dywan mchem. Jego zieleń idealnie synchronizuje się z brązem ubitej ziemi tylnej ściany oraz kontrastuje z kamiennym, szarym sufitem jaskini. Poświata w tym miejscu jest błękitno niebieska, ponieważ w środku znajduje się małe, krystalicznie czyste jeziorko, a niektóre skały pokrywają kryształy. Atmosfera owiana jest słodką tajemniczością. Jest to miejsce ciche i spokojne, idealne do głębokich refleksji nad swoim życiem. Nora ta często przyjmuje tu gości oraz zagubionych. Lecz strzeż się - jeśli mech podepczesz swymi łapami, będziesz go układał!

Podszedł do nory powoli, wlokąc za sobą swe łańcuchy, które wypełniały to spokojne miejsce strasznym hałasem. Stanął i rozejrzał się. Kwiatki? Ktoś kiedyś mu mówił, że Ci z KS są takimi wariatami jak Ci z KK, ale nie sądził, że jest z nimi aż tak źle. Pokręcił tylko głową. Dał krok na przód i... poczuł pod łapą coś miękkiego. Spojrzał w dół. Mech? Czy ta wilczyca robiła sobie z niego żarty? Co tu do licha robi mech? Znów potrząsnął głową, aby pozbyć się pytań, które kłębiły się w jego umyśle. Nie po to tu przyszedł. Ruszył na przód depcząc mech swymi silnymi łapami i srebrnymi, brzęczącymi łańcuchami. Podszedł do jednej ze ścian, usiadł i oparł się o nią, czekając na zjawienie się lokatorki.

Wbiegła i skoczyła wprost na Ravenara.

Zrzucił z siebie ciężkie cielsko wilczycy i zawarczał głośno.

Z hukiem uderzyła o ścianę. szybko jednak zerwała się na nogi i zarzuciła na Ravenara łańcuchy.

// mam tyle samo pkt siły cwelu! //

// No niby tak, ale ty nie napisałeś ile masz Wink

//
Dorzuciła łańcuchów i walnęła go w pysk.

// %&$%&*$#($(^*#!*(@)!!!!!! //
Warknął jednie cicho i spuścił łeb.

Wywlokła dziada do lochów.

Chcąc, nie chcąc, wybył.

Wlazła. Siadła na mchu, gładząc go delikatnie.
- Eh... - westchnęła - znów nie obejrzała sceny walki.
Podniosła się i podeszła od szafki. Wyciągnęła z niej worek. Pochwyciła go w zęby i wybiegła.

Wpakowała się do legowiska i jęła układać mech, który to kilka dni temu rozwalił pewien wilk. Mruczała przy tym piosenkę "KUpy kiedyś za to zapłacą", mając dokładnie to na myśli. "Wstrętne KUpy", myślała, jak on śmiał deptać jej mech?! To nie do pomyślenia. Ambree myślała, że są wychowani i mili, a jednak ich dusze sprawiały inne wrażenie. Czuła to.